За ними чуть гром отстает.
А ветер летает и хлещет
И ветви ломает и рвет.
К земле прижимается ива,
Устала от ветра и гроз,
А ветер все воет тоскливо
Доводит он иву до слез.
Она уже стонет от боли,
От страха роняет листву
А он, понабрав силу в поле,
Как бес все ломает в лесу.
Он хочет скрутить эту иву,
Унизить, увидеть слезу.
Не любит усмешки игривой
И эту девичью красу.
Не будет покорною ива,
А к мокрой траве припадет.
И вдруг, как от мощного взрыва
Все ветви до неба взнесет.
Давай воевать с облаками
И ветер заставит молчать…
Все тучи разрежет кусками
И солнце стараясь достать.
Устанет от битвы тот ветер,
А солнце все тучи прожжет,
И ветер уже неприметен,
В траве только шелест идет.
Синички щебечут счастливо,
Под ивою бьет родничок.
Там ветер побитый тоскливо,
Сидит будто тот старичок.
Синички прогонят оттуда
Хромого того старичка,
А солнышко в виде салюта
Приветы пошлет свысока.
Лидия Долбикова
Вярбу не зламаць
Бліскоча, зіхае маланка,
Гуляюць па небу грымоты,
Зляцела з аблок ліхаманка
І вербу ламае, зве лісьце з налету.
Дадолу згінаецца голле:
Знямогла, стамілася дрэва,
А вецер ускруціў наваколле
І вербу туляе то ўплава, то ўлева.
Гудзе, стогне верба ад болю,
Ад жаху губляе галіны,
А вецер не ціхне, рыне ў поле
І моц набірае з хвіліны ў хвіліну.
Ён хоча зламаць, зрабавать вербавіну
На ўцеху сабе, для забавы,
Убачыць ён хоча як ворах галінак
Схінецца лісцём кучаравым.
Не корыцца верба, з апошняю сілай
Да мокрай травы прыпадае,
Затым, устрызнуўшы бы рукі, галіны
Да шэрых аблокаў ускідае,
Зрывае з аблок дазджавую навалу,
Збівае вятровыя хвалі,
Кавалкамі рве цёмна-шэрыя хмары,
Што сонца на небе схавалі.
Зняможыўся вецер, не здолеў прабіць
Праменчыкаў сонечных сілы,
Паўзе у даліну, травой шамаціць,
Кідае на жыта шырокія крылы.
Змарнеўшы папоўз да студзёнай крынічкі,
Што б’е пад вярбой кучаравай.
Ледзь стіх, тут жа жвавыя птушкі-сінічкі
Ў віхры яго заляцелі аравай…
Ён з птушкамі хваляй па жыце ліецца,
Дажджовыя кроплі збівае,
А сонейка з неба зіркае, смяецца —
Вярба не зламалась, жывая.
Теги:
